In de internationale literatuur vind je heel wat variaties in het percentage van voorkomen van dyslexie / dysorthografie. Uit een studie met Italiaanse, Franse en Engelse dyslectici (Science 2001) die leestaken moesten uitvoeren tijdens PET-scan is gebleken dat de Italianen beduidend sneller lezen maar ze toonden eenzelfde gereduceerde acitiviteit in de drie taalgebieden.

De verklaring voor deze leerstoornis  ligt in de complexiteit van het orthografisch systeem. Het Italiaans is van deze drie talen namelijk diegene waarvan de geschreven taal het meest consequent overeenstemt met de uitgesproken taal, terwijl dat voor het Engels het minst het geval is. Zo heeft het Engels 1120 manieren om zijn 40 fonemen ( klanken) te schrijven, terwijl de Italianen slechts 33 combinaties hebben om hun 25 fonemen te schrijven.

Er bestaat dus wel degelijk een universele, transculturele, neurocognitieve basis voor dyslexie, waarbij verschillen tussen leesprestaties van dyslectici uit verschillende landen het gevolg zijn van orthografische verschillen.
De complexiteit van de verschillende orthografische systemen ligt dus aan de basis van de mate waarin dyslexie voorkomt.
Wanneer we een vergelijking maken met het Nederlands dan rangschikken we naar opklimmende moeilijkheidsgraad : Italiaans, Nederlands, Frans, Engels.