Er zijn over de jaren heen heel wat definities geformuleerd om de lees-en schrijfproblemen , die de kern van dyslexie vormen, zo goed mogelijk te beschrijven. Dyslexie is immers meer dan ‘ moeilijkheden met lezen/schrijven’. Lezen en schrijven vormen de basis van traditionele geletterdheid en zijn, in een gevorderd stadium, ook heel belangrijk voor informatiegeletterdheid.

De Stichting Dyslexie Nederland herformuleerde haar definitie in 2008 en stelt voorop dat er sprake moet zijn van enerzijds een achterstand in de lees-en spellingsvaardigheid en anderzijds van een didactische resistentie dwz. onvoldoende vooruitgang ondanks extra remediëring.

Dit betekent dat in de praktijk sprake dient te zijn van een ernstige lees- en spellingachterstand die hardnekkig is en weinig reageert op de in het onderwijs gebruikelijke didactische maatregelen en remediëringsinspanningen, en die bij onderzoek blijkt samen te gaan met een zeer trage en/of onnauwkeurige en snel verstoorde woordidentificatie en/of schriftbeeldvorming.